Seksueel misbruik kan een rol spelen bij de ontwikkeling van eetstoornissen en verslavingen. Dit blog is geschreven door Lize (26). Openhartig vertelt zij hoe ‘die ene nacht’ van invloed was op haar zelfbeeld, met boulimia en depressie tot gevolg. Langzaam komt zij nu uit een donkere periode. 

Lize: “Acht jaar geleden ging ik na een avond uit mee naar huis met een jongen van wie ik dacht dat hij een vriend was. Die avond had ik seks met hem tegen mijn wil, ondanks mijn aanhoudende ‘nee’ en tegenstribbelingen. Het heeft lang geduurd voordat ik het woord verkrachting kon uitspreken, maar dat is wel wat het was. 

Ik dacht toen dat ik, door hem overal te blokkeren en er nooit over te praten, kon doen alsof het nooit was gebeurd. Pas jaren later leerde ik dat trauma niet zo werkt. Je lichaam onthoudt het altijd. Bij mij uitte zich dat in boulimia en depressie.”

Eetbuivoedsel

“Al waren mijn problemen met eten daarvoor al begonnen. Periodes van obsessief calorieën tellen, stiekem overeten, voedsel gebruiken als manier om mijn emoties te dempen: dat deed ik al op de middelbare school. Alleen na die ene nacht, werd alles extremer. De tijd daarna was het zo extreem dat ik vaak dagen achter elkaar niet buiten kwam. Ik haalde enorme voorraden voedsel in huis en zat dan dagenlang, met de deur op slot, te eten, over te geven, en weer door te eten, terwijl ik in trance series en films keek.

In die tijd gaf ik honderden euro’s geleend geld per week uit aan eetbuivoedsel. Na een paar van dat soort dagen schrok ik meestal ‘wakker’ en moest ik weer de normale wereld in. Dan deed ik extra mijn best om mijn studie in te halen en vriendschappen te onderhouden. Ik beloofde mezelf keer op keer dat vanaf dan alles anders zou zijn. Maar het duurde nooit lang of ik fietste weer vol adrenaline en boodschappentassen gevuld met eetbuivoedsel aan mijn stuur naar huis.”

Angst en schuldgevoelens

“In die tijd startte ik, op aansporen van mijn familie en vrienden, met een eerste intensieve therapie voor mijn eetprobleem. Daar zat ik een half jaar, twee hele dagen in de week. Het hielp, het ging een tijdje beter met me, maar ik had het nooit over wat er die ene nacht was gebeurd. Vaak lag het op het puntje van mijn tong, maar ik voelde me te schuldig: ik had daar niet moeten zijn, ik had niet zoveel moeten drinken, ik had hem niet moeten volgen naar zijn slaapkamer…

Die jaren modderde ik een beetje aan. Ik zat in een lange relatie en had mijn vriend, uit angst dat hij me niet zou geloven, niks verteld over wat er was gebeurd. Eten was nog steeds een dagelijkse worsteling, maar het lukte me om redelijk te functioneren. Door het vele overeten, afgewisseld met extreem lijnen, kwam ik uiteindelijk wel vijfentwintig kilo aan.”

Volledig verstijven

“En toen werd ik vrijgezel. Ik kon me niet langer verschuilen achter mijn relatie, en merkte dat ik een enorme weerstand en angst voelde om intiem te zijn met mannen. Het ging gewoon niet. Ik verstijfde volledig als iemand me aanraakte. Ook was ik onzeker over mijn lichaam, dat door het vele overeten gewoon niet meer als dat van mij voelde.”

Waarom wilde ik mezelf, onbewust, dik houden door te overeten?

“Ik zocht contact met Manja omdat ik wilde stoppen met mijn eetverslaving. En ergens voelde ik ook dat ik, na het jarenlang in verschillende therapieën te hebben verzwegen, deze keer wel moest vertellen wat er toen gebeurd was. Nadat we in ons eerste gesprek bijna alles hadden besproken, van mijn geboorte tot mijn leven nu, vroeg ze of we nog wat gemist hadden. Ik vertelde het toen voor het eerst aan een therapeut.”

Reflex om te overleven

“Daarna zijn we in onze sessies samen eigenlijk op een organische manier steeds verder gaan toewerken naar dat trauma. De vraag gaan stellen: waarom wilde ik mezelf, onbewust, dik houden door te overeten? Eigenlijk was ik vooral heel erg bang dat het me opnieuw zou gebeuren. 

Met EMDR en hypnose gingen we meerdere keren terug naar die avond. Door het opnieuw te beleven leerde ik beetje bij beetje weer terug te komen in het lichaam waar ik die ene nacht onbewust was uitgestapt, als reflex om te overleven. En hoe meer ik terugkwam in mijn lichaam en durfde te voelen, hoe minder ik al dat eten nodig had om het te verdoven.”

Gevangen in de eetstoornis

“Dat betekent niet dat het nu altijd perfect gaat. Ik heb nog steeds af en toe een terugval en hoe mijn lichaam eruit ziet blijft een grote onzekerheid. Maar het gaat wel stukken beter, iets wat heel geleidelijk is gegaan. Er kwamen steeds vaker momenten waarop ik me besefte dat ik al een week geen eetbui had gehad en ook geen behoefte daaraan.

Er kwamen steeds meer dagen waarop eten niet voelde als een constante strijd. En als ik toch een terugval kreeg, wist ik het steeds sneller weer op te pakken, in plaats van er dagen in te blijven hangen zoals vroeger. Het voelt nu vaker niet dan wel alsof ik gevangen zit in mijn eetstoornis. Iets wat tijdens die donkere dagen alleen in mijn studentenkamer, als onmogelijk voelde.”

Onderdrukte woede

“Natuurlijk is mijn eetprobleem een combinatie van meer factoren dan alleen het trauma. De volgende stap is denk ik om te werken aan mijn boosheid, een emotie die ik zo ver weg ben gaan stoppen dat ik eigenlijk niet meer goed weet hoe het voelt. Uit die onderdrukte woede is misschien mijn depressie ook wel ontstaan. Door de sessies met Manja is de basis gelegd om daaraan te gaan werken, en hoef ik niet meer weg te kijken van wat er er acht jaar geleden is gebeurd. Ik weet nu, dat ik dat aankan.”

* Lize is een pseudoniem

 

Lees meer over trauma en verslaving