Selene leefde samen met een partner die verslaafd is aan cannabis. Inmiddels zijn ze uit elkaar, door de verslaving en de gevolgen ervan. Selene heeft haar ex een brief geschreven die ze hier wil delen. Om te vertellen wat verslaving kan aanrichten en een stem te geven aan de partners van mensen met een verslaving.

Golf van schijn

Selene: “Wat was ik verliefd op je… De eerste keer dat ik je weer zag maakte mijn hart een sprongetje van geluk. Op de middelbare school vond ik je al leuk. Zou het nu dan toch?

Een turbulente tijd volgde. Jij deed je voor als een zakenman met een eigen bedrijf. Je noemde jezelf directeur. Je bekleedde een bestuurlijke positie en deed het voorkomen alsof je heel wat was. Ik was gefascineerd, verliefd en liet mij blind meevoeren op jouw golf van schijn.

Je zei dat je blowde omdat je chronische pijn had. Zonder te blowen kwam je, ondanks de zware pijnmedicatie, de dag niet door. Ik geloofde je. Maar jij moest te vaak naar de coffeeshop en je rookte vier joints per dag.

Naarmate de weken voorbij gingen, ontstonden er barsten in je verhaal. Jij hebt een slecht geheugen en je was inconsistent; ik heb een olifantengeheugen en ging me steeds meer verbazen. Waarom voelde je bij mij de noodzaak om je anders voor te doen en te liegen?”

Need to be needed

“Maar jij was zielig en je had hulp nodig. En daar was ik… Bewust en onbewust heb ik alle verantwoordelijkheid voor jou en onze relatie naar mijzelf toegetrokken. We waren de ideale combinatie: jij verslaafd, narcistisch en verloren, en ik jouw redder, vanuit mijn ‘need to be needed’.

Er volgde een vakantie waarvoor je moest stoppen met blowen omdat er in het land waar we heen gingen de doodstraf op stond. Dat was je eerste stoppoging. Ik schrok mij kapot van je agressieve houding naar de mensen toe en van je korte lontje. In de vakantie kwam een deel van je ware aard naar voren, hoewel ik nu ook inzie dat ik je nooit echt nuchter en helder heb gekend.

Ik wilde bij terugkeer een zachte manier vinden om je te laten gaan, want de man die naar voren kwam tijdens het stoppen, beangstigde mij. Toen bleek ik onverwacht zwanger en namen mijn hormonen het van mij over. Ik had al een afspraak gemaakt bij een kliniek omdat jij expliciet geen kinderen wilde, maar ineens kwam je terug op die beslissing en besloten we ervoor te gaan.”

Last van de verantwoordelijkheid

“Terugkijkend op mijn zwangerschap, de incidenten en de luchtkastelen die elke keer uiteenspatten, ben ik verdrietig. Niets van dit alles heb je echt meegemaakt. Zodoende kon je mij ook niet mentaal steunen in deze intense transitie naar het ouderschap. Je toonde amper interesse. Ik voelde de last van de verantwoordelijkheid zwaarder en zwaarder worden.

Of het nu ging om het regelen van spullen voor de baby, informatie over ouderschap en bevallen, ons huishouden, verjaardagen regelen of afspraken opvolgen: ik deed het alleen. Je zoveelste stoppoging faalde. Je vond mijn veranderende lichaam niet mooi. Ik wel: mijn lijf met die bolle buik waar ons minimensje in groeide… Zo bijzonder! Intimiteit was er niet bij en na de zoveelste afwijzing legde ik mij er maar bij neer dat je je niet meer aangetrokken voelde tot mij.”

Niet veilig

“En toen was daar de traumatische bevalling. Tijdens de bevalling deed jij je best, maar ik voelde me niet veilig. Teruggekomen op de kamer na de spoedkeizersnee viel je in slaap. Urenlang! En ik lag daar hulpeloos, bang en verdoofd door de morfine met een baby op mijn buik. De een na de andere arts of verpleegkundige kwam binnen voor allerhande medische ingrepen, maar jij sliep. Op dat moment is er een knopje omgegaan.

Toen we thuiskwamen kon je, ondanks dat je het probeerde, niet omgaan met de veranderingen en de emoties. Je stortte in en je kon niks meer. Ik pakte mijn rol weer op als verzorgende, tegen beter weten in. Je hield kraambezoek bewust weg omwille van het grote geheim dat je met je mee droeg.”

Leugens en achterdocht

“Toen ons kindje drie maanden oud was, stortte mijn wereld in. Uit geldnood, mede door de kosten van je verslaving, had je btw-fraude gepleegd voor duizenden euro’s. Toen de Belastingdienst vragen ging stellen en het water je aan de lippen stond, heb je mijn bedrijf gebruikt en een vervalste factuur gestuurd. Je wilde je frauduleuze acties verbergen door mijn bedrijf en goede naam voor de bus te gooien. Ik, die je door dik en dun had gesteund. Waarom?

Je hebt je toekomst vergooid en mij en je dochter daarin willens en wetens meegesleurd. Alles draaide om jou en je drang om je verslaving te bekostigen. Ik was gebroken. Ziek nog van de zwangerschap en de bevalling zat ik thuis met de wetenschap dat ik niks waard was voor jou.

Door al je leugens was ik achterdochtig en trok ik alles in twijfel. Ik volgde je gangen op social media, checkte je e-mails. Al gauw bleek dat je er ook nog contact met diverse vrouwen op nahield. Ik zag en las alles, maar jij ontkende. Mij zag je niet meer als vriendin of partner, maar alleen als moeder. Je raakte me niet meer aan. Ik werd heel onzeker over mijn lijf.”

Alles zelf oplossen

“De eerste kerst van ons meisje werd verpest door het vernietigende rapport van de Belastingdienst. Daarna kreeg jij een hersteloperatie, drie maanden revalidatie en re-integratie naar werk. Iedereen was druk met jou en je fysieke herstel. Ik moest alles zelf uitzoeken en oplossen. In de maanden die volgden durfde ik de deur niet meer open te doen uit angst voor deurwaarders en kon ik amper honderd meter lopen door zware rugklachten en aanhoudende bekkeninstabiliteit. Ik belandde in een postnatale depressie.

Ik had alles opgegeven voor jou en je zaak aan de andere kant van het land. In april hakte ik de knoop door en ging een huis zoeken in Amsterdam, waar ik vandaan kwam. In juni verhuisde ik en stond alles op mijn naam. Het was het begin van het einde. De ruzies namen toe en jij gedroeg je als een kind dat zijn zin niet kreeg. Je vond het vreselijk om de aandacht te moeten delen met je dochter.

En toen ging de kogel door de kerk. Ik maakte na de zoveelste kwetsende opmerking een einde aan onze relatie. In berichten flirtte jij met een mooie vrouw en je had met haar afgesproken. Ik las weer dezelfde leugens, precies hetzelfde rookgordijn dat je destijds bij mij optrok. Dat was de druppel.”

De verslaving boven alles

“Door de verslaving heb je alles kapot gemaakt. Mijn liefde en die van je dochter zijn niet genoeg geweest om je te doen stoppen. Jouw eigen belang en de relatie met je verslaving gaan boven alles. Je kon niet voor ons kiezen. Je hoort niet meer bij mij en bij ons als gezin.

Een week na onze breuk – je woonde nog bij mij in huis – had je al een Tinderaccount. Nog geen maand later kwam je je huidige scharrel tegen. Er moet weer voor je worden gezorgd. De komende vijftien jaar moet jij je schuld afbetalen. Een paar uur per week zie je je dochter, omdat ik dat initieer.”

Bijkomen en loslaten

“En ik? Ik ben nog steeds aan het bijkomen van deze turbulente relatie. Nog elke keer als ik je spreek, probeer je me schuldig te doen voelen. Je houdt een lijntje naar mijn hart tot nu.

Ik laat je los en neem mijn energie, positiviteit, humor, zorgzaamheid en liefde terug. Daarbij krijg jij je eigen verantwoordelijkheid, zorgen en je karma terug van mij. Ik wens je wijsheid, moed en discipline om door deze ellende heen te komen. Je dochter en ik gaan bouwen aan een mooie toekomst waarin ik hoop dat er een man zal zijn die haar een gezond beeld geeft van hoe een relatie hoort te zijn.” – Selene*
(*Selene is een pseudoniem)